Laat ik me eerst even voorstellen.
Ik ben Jelle Berends. Ik ben van het bouwjaar 1961. Volgens sommige ‘al bijna antiek’, maar zelf voel ik mij, in ieder geval geestelijk, nog piep jong. Ik ben opgegroeid in een tijdperk dat er alleen nog maar analoge fotografie bestond. Op zich natuurlijk niets mis mee, maar het bleef toch iedere keer ‘een verrassing’ wat er van je foto’s geworden was.
Ik begon al vrij vroeg met fotografie als hobby met een Agfa Clack als camera. Maar vanwege de wel zeer beperkte mogelijkheden werd dat al snel een Agfa Click II Achromat. Nu ga ik natuurlijk hier niet mijn hele fotografie geschiedenis weergeven, maar vind het wel even leuk om de verschillende merken te noemen die ik in de loop der jaren bediend heb. Dat waren onder meer, Praktica (verschillende types), Pentax (verschillende types), Sony (1x), Nikon(verschillende types). Ook qua lenzen, of beter gezegd, objectieven zijn er in de loop der tijden verschillende uitvoeringen de revue gepasseerd. Van groothoek tot zoomlens en alles wat je zoal bedenken kunt, ik heb het gezien en ermee gewerkt.
Dan komt de tijd dat je naast je werk, trouwt en kinderen krijgt, wat toch behoorlijk wat tijd vraagt van die je hebt. Daarmee werd de tijd voor het fotograferen steeds minder. Ja, er zijn heel veel foto’s gemaakt van de kinderen en natuurlijk is dat leuk en mooi als herinnering aan die tijd, maar voor mij heeft dat met echt fotograferen niet veel te maken. Het is meer iets al ‘plaatjes schieten’.
Op een gegeven moment heb je wel weer genoeg foto’s van de kinderen en wordt ook dat minder en minder. Toch blijft de tijd die je aan de kinderen besteed onverminderd veel, en altijd met de volle overtuiging hoor. Het resultaat mag er dan ook zijn, beide dochters hebben goed kunnen leren, zijn beide afgestudeerd aan de universiteit en hebben beide een goede respectabele baan. Ze hebben naar mijn idee hun leven goed op de rails staan. Enige trots kan ik daarvoor dan ook niet onder stoelen of banken steken omdat ik geloof dat ik aan hun opvoeding daar stevig aan bijgedragen heb.
Maar goed, verder terug naar de fotografie. In de tijd dat de kinderen steeds meer hun eigen weg gingen zoeken, kwam ik in aanraking met de digitale fotografie. Als eerste met een Kodak camera (het type weet ik niet meer). Nu zouden we het een lompe bak noemen, toen was het iets bijzonders. Hij had 4 Mb intern geheugen en je kon er een extra geheugenkaart in doen van maar liefst 16 Mb. Je kon er echt heel veel foto’s mee maken voordat die kaart vol was. De kwaliteit van de foto’s was niet heel bijzonder, maar je kon de foto’s nabewerken op de computer waardoor het beeld iets beter werd.
Maar de elektronica in die tijd was niet zo heel geweldig, dus ook de kwaliteit die er dan misschien nog was, werd al redelijk snel minder. Maar via één of andere prijsvraag won ik een Samsung digitale compactcamera. Een stuk handzamer en verfijnder dan de camera die ik had. Ook de kwaliteit van de foto’s was een factor 10 beter. Helaas hield die camera het nog geen jaar uit, ondanks dat ik echt heel voorzichtig met het apparaatje om ging. Ik heb toen eerst de organisatie die de prijsvraag had uitgeschreven aan geschreven en die verwezen me door naar de importeur van Samsung.
Uiteraard heb ik Samsung aangeschreven en zij antwoordde dat ik de defecte camera maar op moest sturen met het verhaal op papier bijgevoegd. En zo geschiede. Een tijdlang hoorde ik niets, totdat er zo’n 6 tot 8 weken later een pakketje werd bezorgd. In het pakketje zat nog een doosje en een brief van Samsung. Het toestel wat ik had opgestuurd was niet meer in de handel (waarschijnlijk oude voorraad die ze weg gaven voor prijsvragen) en dat mijn camera niet meer te repareren was. Maar omdat mijn verhaal schijnbaar toch iets had gedaan, hadden ze besloten mij een nieuwe camera te sturen van de nieuwste serie die de opvolgers waren van mijn opgestuurde camera, En die camera heeft zeker 10 jaar dienst gedaan totdat die ook uiteindelijk de geest gaf.
Tja, fotograferen zat er dus even niet meer in. En eerlijk gezegd, ik had in die tijd ook wel wat anders aan mijn hoofd. Maar in die tijd kwamen er smartphones en daar zat ook een cameraatje in, dus echt helemaal zonder zat ik niet, Al deed de kwaliteit me denken aan mijn eerste digitale camera. Maar ook smartphones gaan niet lang mee, en verschillende telefoons later had je er dus ook een met een acceptabele kwaliteit (voor een telefoon dan). Totdat er op een gegeven moment een aanbieding bij de ALDI kwam voor een Sony digitale compact camera. Deze heb ik toen maar aangeschaft om weer iets beter te kunnen fotograferen.
Nadat ik daar een tijdje mee had lopen stoeien, begon het weer meer te kriebelen en heb ik een tweedehands spiegelreflex camera gekost, een Nikon DS70. Een prima toestel waar ik een paar jaar mee heb lopen fotograferen. Tegenwoordig maak ik gebruik van een Nikon D750.
Gerelateerde Afbeeldingen:
Weergaven: 12