Mijn eerste aanraking met het virus wat Modelspoor heet.
Ik ben al vanaf mijn vroege jeugd besmet met het modelbaanvirus. In mijn vroegste herinnering was ik vier jaar toen ik mijn eerste trein kreeg. Het was toen nog maar beperkt wat er beschikbaar was voor modelspoorliefhebbers.
Het eerste baantje wat ik had, was een Marklin cirkel van acht bocht delen, een klein stoomlocomotiefje, drie goederenwagons er achter en een simpele transformator in H0-schaal. Van wie ik deze gekregen heb weet ik niet zeker, maar ik vermoed van mijn opa en oma. Dit omdat mijn vader bij de Nederlandse Spoorwegen werkte en in die tijd overwegwachter was in Velp. De spoorbomen werden toen nog met de hand bediend vanuit een huisje wat bij de overweg stond en van waaruit meerdere spoorbomen bediend werden. Regelmatig kwam ik daar omdat bijvoorbeeld oma of opa eten brachten naar het baanwachtershuisje. (we woonden nog bij opa en oma in huis.) Als we daar dan waren, werd ik altijd volgens de verhalen dol enthousiast als er een trein langs kwam.
Als ik dan thuis was, schijn ik nogal veelvuldig te hebben aangegeven dat ik naar de treinen wilde kijken. Dat zou dan ook de reden zijn geweest dat ik mijn eerste trein heb gekregen. Zo’n vijfenvijftig jaar later zou dit een puntje zijn waardoor ik tot bepaalde levensbepalende inzichten kwam, maar daarover later nog meer.
We woonde dus in huis bij mijn opa en oma, opa en oma beneden en wij boven. Het was ook altijd dat ik beneden bij opa en oma met mijn trein reed, in de achterkamer naast de kolenkachel en iedereen moest ruimte maken als ik met de trein wilde spelen. Ja, het was maar een ‘klein’ rondje, maar ik vond het altijd geweldig. Ik kon me er echt uren mee vermaken. Ik was er heel zuinig op en heb er dan ook jaren plezier van gehad. Ook werd er door opa en oma op toegezien dat niemand anders aan ‘mijn’ trein zat, want die kreeg dan gelijk de wind van voren.
Later gingen we verhuizen naar een ‘eigen’ huis. Daar was minder ruimte om op de grond te spelen met de trein, dus gebeurde dat ook niet. Maar mijn geluk was dat we naar een straat verhuisde waar de spoorbaan onderaan de straat lang liep met alle grote treinen. Ik was daar dan ook heel veel te vinden als ik aan de aandacht van mijn ouders kon ontsnappen. Toen was het verkeer nog niet zo druk als tegenwoordig en auto’s waren bijna net zo zeldzaam in de straat al dat er watertorens staan op de maan. Maar treinen bleven een magische aantrekkingskracht op mij uitoefenen. En natuurlijk bleef ik met mijn eigen trein rijden als ik bij opa en oma was.
Het huis waar we naar toe verhuisd waren bestond eigenlijk uit een voorkamer, een hal, een achterkamer en een keuken. Leven deden we eigenlijk in de achterkamer, eten en drinken kwam uit de keuken en naar het toilet of naar bed deden we via de hal. In de voorkamer kwam eigenlijk nooit iemand. Dat wist mijn vader natuurlijk ook, die besloot dan ook dat daar een H0 modelspoorbaan moest komen, dan werd die kamer toch nog gebruikt. Alleen was het ons verboden om zonder toezicht in die kamer te komen. En met ons bedoel ik dan ik en een drie jaar oudere broer. Er zat dan ook al snel een groot slot op die deur. Ja ik ben wel eens onder toezicht daar in die kamer geweest en het was een mooie baan van ongeveer acht meter in een hoek met een mooi landschap.
Maar we mochten nergens aanzitten of zelfs maar naar wijzen… En zelf één van de transformatoren bedienen was al helemaal uit den boze. Dus, ja, een leuke hobby voor pa, maar wij konden er niets mee. Ik ben in die tijd dan ook maar weinig meer in de voorkamer geweest. Als ik zelf wilde rijden, ging ik naar opa en oma waar inmiddels wat baanstukken waren bijgekomen zodat er nu een ovaal te maken was met een inhaalspoortje. Ook was er de verplichting van school, dat koste ook best veel tijd wat weer af moest van bijvoorbeeld het treinrijden bij opa en oma. Bovendien koste het lopen van ons huis naar school of opa en oma zeker een half uur. Ja, het was niet naast de deur.
Op een gegeven moment moesten opa en oma verhuizen naar een kleinere woning waar geen plaats meer was voor een treinbaan. Dus die verdween en heb ik nooit meer gezien. Maar de besmetting bleef en zo ook het verlangen naar een eigen treinbaan
De jaren gingen langzaam voorbij. Ik volgde mijn scholen, deed de examens en het verlangen was nog steeds sterk aanwezig. Wij waren inmiddels ook al weer verhuisd en tijdens mijn studie op de MTS kreeg ik de kans om in de weekeinde te gaan werken in een restaurant. Omdat ik op zondag werkte verdiende ik goed, en kon dus ook goed sparen. In deze tijd kwam ik ook in aanraking met een nieuwe schaal voor modeltreinen, namelijk schaal N. Deze schaal was de helft van de bekende schaal H0, wat dus inhoud dat je eigenlijk het dubbele kunt doen in vergelijk met een baan van H0.
Op een gegeven moment las ik ergens in een reclameblaadje dat er in Arnhem een groot warenhuis was waar ze een startset schaal N van Fleischmann aanboden voor een hele mooie prijs. De eerste beste gelegenheid die ik had ben ik naar dat warenhuis toe gegaan om die startset te kopen. Zo trots als een pauw ging ik weer naar huis toe. Ik had nog geen plaats om de baan te bouwen, maar van mijn moeder mocht ik hem even uitleggen op de eettafel. Als hij maar voor het eten weer opgeruimd was, want pa moest op tijd eten want die moest ‘s avonds ook weer weg. (Ja, soms is het leven even mooi.) Ik heb de rails even uitgelegd in een ovaaltje, de trafo aangesloten en het treintje laten rijden. Een T70 stoomlokje, een platte wagon, een hoogboard wagon en een tankwagon van de Shell. Ik voelde mezelf warm worden van geluk.
Meer volgt later…
Gerelateerde Afbeeldingen:
Weergaven: 14